Είναι η κατάσταση κατά την οποία το δάκτυλο ή ο αντίχειρας αδυνατούν να κάνουν κάμψη ή έκταση ομαλά. Περιγράφεται σαν ένα επώδυνο ξάφνιασμα στην έκταση των δακτύλων. Επίσης το δάκτυλο παραμένει μερικώς σε κάμψη στην εγγύς μεσοφαλαγγική άρθρωση και προσπάθεια να το ισιώσει κανείς προκαλεί το ξαφνικό κλικ. Ο πόνος μερικές φορές αντανακλά προς το αντιβράχιο μέχρι τον αγκώνα.
Ο καμπτήρας τένοντας του δακτύλου παγιδεύεται στην είσοδο της πεπαχυσμένης ινώδους θήκης του (Α1),που μπορεί ακόμα και να τριπλασιαστεί σε μέγεθος, και έτσι κατά την έκταση του δακτύλου περνά βιαίως τη στένωση με ένα τίναγμα σαν σκανδάλη.
Σε αρχικά στάδια τα συμπτώματα είναι χειρότερα το πρωί και καλυτερεύουν με την πάροδο της ημέρας.
Μπροστά από την μετακαρποφαλλαγγική άρθρωση ψηλαφάται μερικές φορές ένα επώδυνο οζίδιο. Η παρουσία του διακρίνει την οζώδη από την διάχυτη μορφή της νόσου.
ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ
Συμβαίνει πιο συχνά σε γυναίκες, σε ασθενείς με διαβήτη, σε ασθενείς με υπέρταση, ασθενείς με ουρική αρθρίτιδα, ρευματοειδή αρθρίτιδα, σε ασθενείς με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, De Quervain’s, Dupuytren’s, αλλά και χωρίς παθολογικό υπόβαθρο λόγω τοπικού τραυματισμού ή ασυνήθιστης δραστηριότητας.
Ο αντίχειρας είναι το μόνο δάκτυλο, που προσβάλλεται στη βρεφική ηλικία.
Πιο συχνά προσβάλλεται ο παράμεσος, μετά ο αντίχειρας, ο μέσος, ο δείκτης και τέλος ο μικρός με σειρά συχνότητας και αυτό οφείλεται σε ανατομικούς λόγους. Μερικές φορές απαντάται και σε περισσότερα του ενός δάκτυλα και στα 2 χέρια.
ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ
Σε αρχικά στάδια και ιδίως στην οζώδη μορφή, η συντηρητική αγωγή με αντιφλεγμονώδη, ακινητοποίηση, και τοπική έγχυση κορτικοστεροειδούς συνήθως είναι αποτελεσματική. Η ανταπόκριση σε έγχυση στεροειδούς είναι περίπου 50-90% αλλά έχει κάποιες σοβαρές παρενέργειες.
Μετά από 6 μήνες συντηρητικής αγωγής, αν δεν υπάρχει αποτέλεσμα συνιστάται χειρουργική θεραπεία. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην διεγχειρητική και μετεγχειρητική αναλγησία. Συνιστάται επίσης στο τέλος της επέμβασης να γίνεται έγχυση κορτικοστεροειδούς για να αποφεύγεται η επιπλοκή της μετεγχειρητικής ελυτρίτιδας που μπορεί να κρατήσει για μήνες.
Σε ρευματοειδή αρθρίτιδα η ινώδης θήκη πρέπει να διατηρείται και να γίνεται μόνο εκτομή της συνοβιακής μεμβράνης, αλλιώς υπάρχει κίνδυνος ωλένιας απόκλισης των δακτύλων.
Υπάρχει και η διαδερμική μέθοδος αλλά ακόμα δεν είναι αποδεκτά αποτελεσματική.
Σε βρεφικό εκτινασσόμενο αντίχειρα καλό είναι κανείς να περιμένει μέχρι το βρέφος να γίνει 1 έτους, γιατί πολλές φορές υπάρχει αυτόματη ίαση.